Στην εκπομπή Opinion Health της ιστοσελίδας υγείας healthweb.gr συμμετείχε ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων – Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ), Χρήστος Δαραμήλας, ο οποίος μίλησε στη δημοσιογράφο Νικολέτα Ντάμπου σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη στη χώρα μας.
Ακολουθεί η συνέντευξη του Προέδρου της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ:
Κύριε Δαραμήλα, πείτε μας σήμερα στην Ελλάδα πόσοι είναι οι ασθενείς που ζούνε με Σακχαρώδη Διαβήτη;
Σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουμε από την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης για το έτος 2020 η τελευταία καταγραφή που έχει η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ στα χέρια της αναφέρεται σε 1.050.000 ανθρώπους. Κρίνοντας από τον επιπολασμό των τελευταίων ετών που βρίσκεται περίπου στο 8%, άρα φέτος θα μπορούμε να μιλάμε για μία επιπλέον αύξηση της τάξεως του 8% σε αυτό το 1.050.000 ανθρώπους. Είναι σημαντική η αύξηση, το νούμερο είναι αρκετά μεγάλο και χρειάζεται υποστήριξη. Ο Νοέμβριος πραγματικά έφτασε στο σημείο να είναι ολόκληρος ο μήνας αφιερωμένος στον σακχαρώδη διαβήτη, είναι κάτι το οποίο πρέπει να παρέμβουμε τόσο εμείς, όσο και οι επιστήμονες, η Πολιτεία, αλλά σημαντικότερο από όλα η δική σας πρωτοβουλία, οι δημοσιογράφοι μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μπορείτε να μας βοηθήσετε να έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε όλες αυτές τις διεκδικήσεις και τις ανάγκες που χρειάζεται ο χώρος μας.
Βεβαίως! Και για αυτό είμαστε εδώ. Κύριε Δαραμήλα, εν μέσω πανδημίας οι ασθενείς έχουν πρόσβαση στα διαβητολογικά κέντρα και στον γιατρό τους; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μία λίστα αναμονής 9 μηνών;
Η πανδημία ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους, όμως δυστυχώς δεν είδαμε μία άμεση ανταπόκριση στις καθιερωμένες ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Τα διαβητολογικά κέντρα και ιατρεία ανά τη χώρα είναι μία καθιερωμένη ανάγκη όταν μιλάμε για 1.000.000 ανθρώπους που ανά τακτά χρονικά διαστήματα πρέπει να τα επισκέπτονται και να λαμβάνουν την απαραίτητη υποστήριξη από τους θεράποντες γιατρούς και την ομάδα. Δυστυχώς η πανδημία έφερε πολλά προβλήματα, με αποτέλεσμα πάρα πολλές χρονοκαθυστερήσεις, ραντεβού τα οποία δεν υλοποιήθηκαν, έμειναν πίσω, άνθρωποι οι οποίοι έχασαν τη δυνατότητα να έχουν ραντεβού, σήμερα ο περιορισμός που επιβάλλει η νόσος COVID-19 έχει φτάσει τα ραντεβού να υλοποιούνται μετά από 9 μήνες και να δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα υποστήριξης στους ανθρώπους με διαβήτη.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να απειλείται και η υγεία των ασθενών από τη στιγμή που είναι παραμελημένοι.
Εννοείται! Συμφωνώ απόλυτα και το μεγάλο πρόβλημά μας είναι ότι αυτήν τη στιγμή η κατάσταση όπως είναι, δημιουργείται πρόβλημα τόσο στη θεραπεία, στην υποστήριξη που χρειάζεται ο πάσχοντας από σακχαρώδη διαβήτη από τον θεράποντα ιατρό του, από τα νέα δεδομένα που έχει αυτήν τη στιγμή να διαχειριστεί σε σχέση με αυτήν τη χρόνια πάθηση, τη νέα καθημερινότητα, οπότε όσο πιο πολύ απομακρύνεται αυτή η επαφή και επικοινωνία με τον θεράποντα γιατρό τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργεί, τόσο στη διαχείριση της νόσου όσο και στα ψυχικά χαρακτηριστικά που δημιουργεί αυτή η πανδημία, στους χρόνια πάσχοντες, ανεξαρτήτως αν πάσχουμε από σακχαρώδη διαβήτη ή οποιαδήποτε άλλη κατηγορία των χρόνιων παθήσεων.
Ο λόγος που υπάρχει αυτή η καθυστέρηση στα ραντεβού ποιος μπορεί να είναι κύριε Δαραμήλα; Τα διαβητολογικά αυτά κέντρα μήπως είναι υποστελεχωμένα;
Είναι υποστελεχωμένα. Η υποστελέχωση έχει ξεκινήσει και πριν την πανδημία, οφείλεται στη νομοθετική αδράνεια, την οποία αντιμετωπίσαμε τα τελευταία χρόνια, από την ώρα δηλαδή που προέκυψε η εξειδίκευση στον σακχαρώδη διαβήτη, να μην παρεξηγηθώ. Η εξειδίκευση ήταν κάτι σημαντικό το οποίο έγινε, το πρόβλημα όμως είναι ότι η νομοθετική αδράνεια στην οποία αναφέρομαι, χρονοκαθυστέρησε με αποτέλεσμα να μην έχουμε τη σωστή στελέχωση των διαβητολογικών κέντρων και ιατρείων, τα διαβητολογικά κέντρα να αδυνατούν να έχουν εξειδικευόμενους γιατρούς, οι οποίοι έχουν εξειδίκευση πάνω στον σακχαρώδη διαβήτη και αυτό να δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε ό,τι έχει να κάνει με το πλήθος των ασθενών που επισκέπτονται τα διαβητολογικά κέντρα και ιατρεία και αντίστοιχα την παρουσία των ιατρών που μπορούν να τους υποστηρίξουν. Το μεγάλο πρόβλημα ήρθε και με την πανδημία να συνεχίσει αυτήν την υποστελέχωση και την αδυναμία υποστήριξης, διότι η αραίωση ας το πούμε των ραντεβού, από εκεί που υπήρχε μία τακτικότητα για τα διαβητολογικά κέντρα, στα 50 ραντεβού την ημέρα, φτάσαμε τα ραντεβού αυτά να είναι 20 την ημέρα. Θα μου πείτε είναι το νούμερο 50 φυσιολογικό; Όχι γιατί ο χρόνος είναι απειροελάχιστος, αλλά τουλάχιστον η επαφή που υπάρχει με τον γιατρό, η συνέχεια, η αλυσίδα δε σπάει με αποτέλεσμα και ο άνθρωπος που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη να παίρνει την απαραίτητη υποστήριξη. Έτσι όπως έχει γίνει η διαδικασία τώρα, και στο 9μηνο του επαναληπτικού ραντεβού, χάνεται κάθε δυνατότητα υποστήριξης τόσο στη θεραπευτική αγωγή όσο και στην παρακολούθηση της πάθησης.
Οι ασθενείς πηγαίνουν στα διαβητολογικά κέντρα ή φοβούνται λόγω της πανδημίας;
Υπήρξαν και οι δύο καταστάσεις. Δηλαδή και οι ασθενείς να ανησυχούν για το αν μπορούν να μπουν στον χώρο με ασφάλεια του νοσοκομείου, όπου στεγάζονται τα διαβητολογικά κέντρα και ιατρεία, από τη μία πλευρά, με αποτέλεσμα να ακυρώνουν ηθελημένα κάποια ραντεβού. Από την άλλη πλευρά όμως από τη στιγμή που ακυρώνεται ένα ραντεβού θα πρέπει ήδη η δομή του Εθνικού Συστήματος Υγείας να προβλέψει πότε θα είναι το επόμενο. Ακυρώθηκε το ραντεβού, πότε θα γίνει το επόμενο; Και σε τι χρονικό περιθώριο; Σύμφωνα με τα δεδομένα που ορίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θα πρέπει η επαναληψιμότητα του ραντεβού να είναι στους περίπου 3 μήνες και όχι στο εξάμηνο ή στο εννιάμηνο, που δυστυχώς βρίσκεται σήμερα στη μεγαλύτερη επικράτεια της χώρας μας.
Οπότε είναι κάτι το οποίο πρέπει να βελτιωθεί άμεσα.
Οπωσδήποτε, πριν προχωρήσουμε παρακάτω, αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι αυτό που πρέπει να γίνει για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, είναι να τακτοποιηθούν οι ανάγκες σε σχέση με το ιατρικό προσωπικό που πρέπει να υπάρχει σε κάθε διαβητολογικό κέντρο και ιατρείο, ώστε να μπορεί να υπάρξει εξέλιξη, στελέχωση και πραγματικά οι άνθρωποι με διαβήτη να μη βρίσκονται στο έλεος του Θεού.
Για να δούμε τώρα την πρόσβαση των ασθενών στις θεραπείες τους. Οι νέες τεχνολογίες, οι οποίες από ότι λένε οι ασθενείς, έχουν βελτιώσει αρκετά την υγεία και την ποιότητα της ζωής τους, αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ;
Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και μιλώντας για νέες τεχνολογίες, μπορούμε να αναφερθούμε τόσο στο φάρμακο όσο και στο ιατροτεχνολογικό υλικό. Το τελευταίο διάστημα, από το 2018 τον Νοέμβριο και έπειτα που έγινε η τελευταία τροποποίηση του Ενιαίου Κανονισμού Παροχών Υγείας, υπήρξε εξέλιξη και είναι λογικό. Μπορεί να υπήρξε πανδημία αλλά η τεχνολογία δε σταματά ποτέ να αναπτύσσεται και ειδικά στνο χώρο του σακχαρώδη διαβήτη όταν μιλάμε για τεράστιο παγκόσμιο πληθυσμιακό μέγεθος είναι σίγουρο ότι θα έχουμε μία ραγδαία εξέλιξη και σε ιατροτεχνολογικά υλικά αλλά και σε φάρμακα.
Δυστυχώς, ο μη ανανεωμένος Κανονισμός Παροχών Υγείας του ΕΟΠΥΥ δημιουργεί δεσμεύσεις, εμπόδια, προβλήματα σοβαρά σε τέτοιο βαθμό που να αδυνατούν προϊόντα να εισαχθούν στη χώρα μας και να διατεθούν στους ανθρώπους με σακχαρώδη διαβήτη και αυτό γιατί είναι πολύ στενοί οι τρόποι ή μάλλον είναι η κακοδιαχείριση των χρόνων που έχει οριοθετηθεί μέσω του Κανονισμού Παροχών Υγείας αλλά και των υπολοίπων Νομοθετικών Πλαισίων που προβλέπουν την αποζημίωση αυτών των προϊόντων και φτάνουμε στο σήμερα λέγοντας ότι ενώ υπάρχουν προϊόντα που κυκλοφορούν εδώ και δύο χρόνια παγκοσμίως, ιδιαίτερα βοηθητικά για τους ανθρώπους με διαβήτη στη χώρα μα,ς να μην ακόμη συζητιούνται για την είσοδό τους στο σύστημα. Και για όσα έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται η διαδικασία της διαπραγμάτευσης, να βρίσκονται πίσω εδώ και έξι μήνες σε μία προσπάθεια να υπάρξει συντονισμός.
Ο Κανονισμός Παροχών Υγείας έβαλε εμπόδια τόσο στην αποζημίωση όσο και στη διαχείριση των προϊόντων. Υπάρχουν στρεβλώσεις οι οποίες πρέπει να τροποποιηθούν, ο κανονισμός βρίσκεται εδώ και 1,5 χρόνο τουλάχιστον σε στάδιο τροποποίησης. Βέβαια η τροποποίηση δε θα πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο με τη σκέψη στο πώς θα κάνουμε οικονομική μείωση, κάτι το οποίο το εντοπίσαμε και μας δημιούργησε και ένα τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με το 2020, 2021. Ο Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας είναι για τους ασφαλισμένους, για όλους τους πολίτες του ελληνικού κράτους και θα πρέπει να είναι κατάλληλα δομημένος και να παρέχει υπηρεσίες ώστε να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να εξασφαλίζουν την ποιότητα της ζωής τους και την υγεία τους.
Κύριε Δαραμήλα να το κάνουμε λίγο συγκεκριμένο, σε ό,τι αφορά στον Κανονισμό Παροχών Υγείας, για να μπορεί να μας καταλάβει και το ευρύ κοινό. Για παράδειγμα, το άρθρο 47 του 2018 τι πρόβλημα δημιουργεί και γιατί χρειάζεται τροποποίηση;
Στην παράγραφο Ε και συγκεκριμένα στην 1η παραπομπή που αναφέρει τον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 περιγράφει μία συσκευή η οποία είναι η συσκευή στιγμιαίας παρακολούθησης γλυκόζης, στην οποία ορίζει ότι η τιμή αυτής και οποιασδήποτε άλλης συσκευής ενταχθεί στο σύστημα αποζημίωσης πρέπει να έχει ίδια τιμή με τις ταινίες μέτρησης σακχάρου.
Ταινίες μέτρησης σακχάρου υπάρχουν και αποζημιώνονται μέσω του Κανονισμού Παροχών Υγείας του ΕΟΠΥΥ και παλιότερα των ασφαλιστικών ταμείων που υπήρχαν πριν το 2021, στην ίδια σχεδόν τιμή που είχε όλα αυτά τα τελευταία 35 χρόνια, με αποτέλεσμα έχουν την απαίτηση κάθε νέο προϊόν που έχει την ίδια χρήση ή την ίδια λειτουργία να αποζημιώνεται στην ίδια τιμή που έχουν οι ταινίες μέτρησης σακχάρου. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι νέες τεχνολογίες δεν μπορούν να πάρουν τιμή προϊόντων που ναι μεν κάνουν περίπου το ίδιο πράγμα, αλλά να πάρουν την ίδια τιμή που είχαν στο παρελθόν και τώρα, είναι αδιανόητο.
Επιπλέον, ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε είναι το κομμάτι των αντλιών έγχυσης ινσουλίνης. Και αυτό γιατί στις αντλίες έγχυσης ινσουλίνης αντιμετωπίσαμε ένα τεράστιο πρόβλημα και εξακολουθούμε να το αντιμετωπίζουμε σε σχέση με τη δαπάνη που έχει κάνει ο Οργανισμός.
Το μεγάλο πρόβλημα που εντοπίστηκε στον προϋπολογισμό είναι ότι το 2020 σε σχέση με το 2021 ο προϋπολογισμός για τα υλικά διαβήτη παρέμεινε ίδιος. Όπως αναφερθήκαμε και στην αρχή στο πρώτο ερώτημά σας, πως η αύξηση των ανθρώπων με σακχαρώδη διαβήτη στη χώρα φτάνει και ξεπερνάει πολλές φορές και το 8% χρόνο με τον χρόνο.
Έτσι λοιπόν δεν μπορεί ο προϋπολογισμός που απευθύνεται σε όλους αυτούς τους ανθρώπους να είναι κάθε χρόνο ο ίδιος, έχοντας ήδη συγκεκριμένο πλαφόν, τόσο στην ποσότητα των υλικών όσο και στην τιμή την οποία αποζημιώνει ο Οργανισμός. Πράγμα που σημαίνει ότι το clawback το οποίο δέχονται αυτήν τη στιγμή οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι τόσο υψηλό που φτάνουν στο σημείο να βγάζει τα συγκεκριμένα προϊόντα ζημιογόνα, με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αυτά τα προϊόντα το επόμενο χρονικό διάστημα να αποσυρθούν από την ελληνική αγορά. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι στη συγκεκριμένη κατηγορία προϊόντων υπάρχουν νέα τεχνολογικά προϊόντα τα οποία δίνουν μεγαλύτερη ευελιξία τόσο στο θέμα της μείωσης των επιπλοκών στον σακχαρώδη διαβήτη όσο και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων τα οποία δεν πρόκειται να μπουν ποτέ στο σύστημα. Δεν πρόκειται να αποζημιωθούν ποτέ με αυτόν τον τρόπο.
Σε αυτό το σημείο κύριε Δαραμήλα να τονίσουμε ξανά ότι αυτήν τη στιγμή η διαπραγμάτευση των νέων προϊόντων, των νέων τεχνολογιών, έχει κολλήσει να το πούμε απλά και δεν προχωράει. Αυτό είναι ένα πρόβλημα του ΕΟΠΥΥ. Πόσο σας ανησυχεί αυτό σε σχέση με αυτό που είπατε πριν, ότι ο ασθενής δεν έχει τις νέες τεχνολογίες ώστε να εξυπηρετηθεί και να φροντίσει την υγεία του; Τι μπορείτε να κάνετε έτσι ώστε να μπορέσει να προχωρήσει η διαδικασία και να πάρουν τιμή αποζημίωσης και να πάνε στον ασθενή;
Κοιτάξτε για να μπορέσει να προχωρήσει η διαδικασία αυτό το οποίο θα πρέπει να φροντίσει με κάποιον τρόπο τόσο η ηγεσία του υπουργείου Υγείας όσο και ο ΕΟΠΥΥ είναι να δοθεί αύξηση στον προϋπολογισμό. Στον προϋπολογισμό τόσο του διαβήτη όσο και των υπολοίπων κατηγοριών ώστε να μπορούν να χωρέσουν αυτά τα προϊόντα. Εμείς δε θα τους υποδείξουμε ποια θα είναι η τιμή που θα το αποζημιώσουν, αυτό είναι καθαρά δικό τους κομμάτι, είναι κομμάτι της διαπραγμάτευσης. Εμείς αυτό που θέλουμε είναι να βελτιωθεί η ζωή μας, η υγεία μας και όταν υπάρχει ένα καινούριο τεχνολογικό προϊόν, το οποίο μπορεί αυτό να μου το προσφέρει, να μου το παρέχει, για ποιον λόγο το ελληνικό κράτος δεν έρχεται στη διαδικασία να με υποστηρίξει να το έχω στα χέρια μου.
Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα το οποίο υπάρχει και συζητιέται πάρα πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα είναι η συμμετοχή. Οι πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη, ειδικά στο κομμάτι των ιατροτεχνολογικών προϊόντων, καταφέραμε και πετύχαμε μετά από δράσεις της Ομοσπονδίας μας και πιέσεις που ασκήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια να μην υπάρχει καμία συμμετοχή, να είναι μηδενική συμμετοχή σε όλα τα ιατροτεχνολογικά υλικά που λαμβάνει κάποιος άνθρωπος στα χέρια του για να υποστηρίξει την υγεία του. Στον διαβήτη εκτός από τα φάρμακα τα οποία πρέπει κάποιος να λαμβάνει, τόσο την ινσουλίνη όσο και τα χάπια που αφορούν στον διαβήτη, τα αντιδιαβητικά δισκία, πρέπει οπωσδήποτε να έχει στα χέρια του και ιατροτεχνολογικά υλικά, όπως είναι οι βελόνες χορήγησης, ταινίες μέτρησης σακχάρου και όλα αυτά τα οποία υπάρχουν με τη νέα τεχνολογία είναι αλληλένδετα το ένα με το άλλο. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει το κράτος να μας υποστηρίζει, να υποστηρίξει τη διαδικασία των ανθρώπων με διαβήτη. Αν δε φροντίσουν να βελτιώσουν τη δική μας ποιότητα ζωής αυτό που πάντα πρέπει να έχει κάποιος ειδικός υπόψη του είναι ότι οι δαπάνες που θα χρειαστεί να κάνει το ίδιο το κράτος στην περίπτωση που εγώ εμφανίσω μία επιπλοκή είτε αφορά στους νεφρούς, είτε τους οφθαλμούς, είτε τον ακρωτηριασμό, είτε το καρδιαγγειακό, φτάνει το ετήσιο κόστος για έναν άνθρωπο να ξεπερνά τις 8.000€ και τις 10.000€ αποκλειστικά και μόνο για την επιπλοκή και δε μιλάμε για την υποστήριξη της πάθησης που έτσι κι αλλιώς υπάρχει και πρέπει να τη φροντίζουμε. Άρα αυτό το οποίο πρέπει να μεριμνήσει πολύ συγκεκριμένα πλέον η ηγεσία του υπουργείου Υγείας είναι ότι πέρα από την πανδημία, δε φτάνει μόνο να επιβιώσουμε από την πανδημία, πρέπει να επιβιώσουμε και από όλα τα υπόλοιπα τα οποία υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στη χώρα.
Δεν μπορούμε να μένουμε μόνο στην πανδημία, η πανδημία το ξέρουμε υπάρχει, αντιμετωπίζουμε προβλήματα με τους ανθρώπους οι οποίοι δε δέχονται να εμβολιαστούν και αντιμετωπίζουμε πάρα πολλά προβλήματα και στον χώρο του διαβήτη. Είναι και στον δικό μας τον χώρο ισχυρό το κλίμα των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν. Όμως αυτό που θα πρέπει να πούμε είναι ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα οι άνθρωποι οι οποίοι έφυγαν από κοντά μας που παρουσίαζαν συνοδά νοσήματα, το μεγαλύτερο ποσοστό άνω του 60% ήταν σακχαρώδης διαβήτης, κάτι το οποίο πρέπει να το κατανοήσουν όλοι. Ο σακχαρώδης διαβήτης σε συνύπαρξη με την παχυσαρκία είναι κόκκινο πανί για τον κορωνοϊό.
Ναι και έρευνες έχουν δείξει ότι έχουν αυξηθεί τα ποσοστά αλλά ας μείνουμε και ας τονίσουμε ότι αυτήν τη στιγμή οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη βάζουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη για να μπορούν να έχουν όλες, είτε είναι ιατροτεχνολογικά προϊόντα είτε ινσουλίνες είτε δισκία φαρμάκων. Να τονίσουμε ένα αυτό και δεύτερον κύριε Δαραμήλα να τονίσουμε ότι πρέπει να ξεπεραστούν άμεσα οι αγκυλώσεις που υπάρχουν τόσο από τον ΕΟΠΥΥ και αφορά στο clawback όσο και από τις διαπραγματεύσεις όπου θα πρέπει να μπορούν να αποζημιωθούν τα προϊόντα για να μπορέσουν να φτάσουν στα χέρια των ασθενών. Συμφωνείτε με τη σύνοψη αυτή; Στείλτε και ένα μήνυμα προς τον ΕΟΠΥΥ για να κλείσουμε σιγά σιγά.
Συμφωνώ, βέβαια, ένα δευτερόλεπτο θα ήθελα μόνο να τονίσω ότι υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα το οποίο έχει δημιουργηθεί από το 2012 και έπειτα. Τα άτομα τα οποία λαμβάνουν ινσουλίνη στον χώρο του διαβήτη διαχωρίζονται στους ανθρώπους που έχουν διαβήτη τύπου 1 και στους ανθρώπους που έχουν διαβήτη τύπου 2 και είναι ινσουλινοθεραπευόμενοι. Οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 1 δεν έχουν συμμετοχή, οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 2 έχουν 10% συμμετοχή. Η ινσουλίνη είναι κάτι το οποίο χρειάζονται για την υποστήριξη της υγείας τους όπως είναι και τα αντιδιαβητικά δισκία. Συνεπώς, φτάσαμε σε ένα σημείο σήμερα και σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα του ΕΛΣΤΑΤ να συζητάμε για το 1/3 της δαπάνης υγείας να καταβάλλεται από τους ίδιους τους πολίτες. Είναι αδιανόητο. Συνοψίζοντας λοιπόν και αφού κάναμε μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δώσατε το βήμα, αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι πρέπει να σκεφτόμαστε ανοιχτά, να μην έχουμε μόνο βραχυπρόθεσμες σκέψεις και στόχους. Θα πρέπει να υπάρχουν μακροχρόνιες αποφάσεις οι οποίες να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τόσο στον σακχαρώδη διαβήτη σαν χρόνια πάθηση, όσο και των επιπλοκών αυτού, πρέπει η Πολιτεία επιτέλους να ακούσει, να ακούσει εμάς τους ίδιους, τους πάσχοντες, ζούμε καθημερινά με τη χρόνια αυτή πάθηση που λέγεται σακχαρώδης διαβήτης. Ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ποιες είναι οι ανάγκες και οι απαιτήσεις, το έχουμε δείξει άλλωστε με την Ομοσπονδία, είμαστε παντού παρόντες. Δηλώνουμε συγκεκριμένα, επιστημονικά τεκμηριωμένα κάθε θέση μας και αυτό που θέλουμε από τον ΕΟΠΥΥ και το υπουργείο Υγείας είναι να επισπεύσει τις διαδικασίες και επιτέλους να ακούσει την ανάγκη και τη φωνή ανάγκης μας.
Πηγή: healthweb.gr
